افراد کم شنوا با  لب خوانی یا زبان اشاره ارتباط برقرار می‌کنند. وجود نور کافی برای مشاهده حرکات لب و بدن برای صحبت با افراد کم شنوا لازم و ضروری است. همچنین افرادی که لب خوانی می‌کنند، با حالات و حرکات طبیعی صورت آشنا هستند. بهتر است با رفتارهای غیر متعارف این افراد را دچار سردرگمی نکنید.

قبل از صحبت با افراد کم شنوا، با زدن روی شانه یا بازوها توجه آنها را به سمت خود جلب کنید. در صورت امکان از حرکات اشاره‌ای استفاده کنید. به عنوان مثال به آنچه در مورد آن صحبت می‌کنید اشاره کنید. تا زمانی که مطمئن نشدید که متوجه صحبت‌های شما شده‌اند و مکالمه به پایان رسیده است، دور نشوید.

در مهمانی‌ها و دورهمی‌ها از افراد کم شنوا بپرسید که نشستن در کدام قسمت برایشان راحت تر است. معمولا این افراد موقعیتی را انتخاب می‌کنند که به صورت تمامی افراد اشراف داشته باشند.

در افرادی که از سمعک‌ها استفاده می‌کنند، داد زدن و اغراق در تلفظ به درک بهتر آنها کمک نخواهد کرد. بلکه می‌تواند باعث دلخوری و ناراحتی شدید در این افراد شود. در هنگام صحبت با افراد کم شنوا، بهتر است کمی بلندتر و واضح‌تر از حالت معمول کلمات بیان شوند. داد زدن و یا آهسته صحبت کردن، الگوی طبیعی را بر هم می‌زند و تشخیص حرکات لب برای فرد کم شنوا دشوار خواهد شد.

در برخی موارد ممکن است تشخیص کلمات از دهان فرد مقابل دشوار باشد. بهتر است در صورت درخواست افراد کم شنوا، صحبت خود را تکرار کنید. گاهی اوقات درک کلمات برای افراد کم شنوا کمی طول خواهد کشید. بهتر است کمی صبر کنید تا فرد به خوبی صحبت شما را متوجه شود و سپس جملات بعدی را بیان کنید.

زمانی که با افراد کم شنوا تماس می‌گیرید، مطمئن شوید که مستقیماً در دهانه گوشی صحبت کنید اما دهان را خیلی نزدیک قرار ندهید. این کار می‌تواند باعث ایجاد نویز در صحبت‌های شما شود. همچنین بهتر است در مکان‌های آرام بدون شلوغی و سر و صدا با این افراد صحبت کنید.